Het sportmerk Masita is failliet. Dat werd gisteren bekendgemaakt in de Limburgse media, daar waar Masita nog het meest populair is, of was. In het betaalde voetbal spelen VVV, MVV en FC Groningen in het merk. Bij MVV waren ze nogal verrast door het nieuws, want afgelopen maandag werd er nog onderhandeld over de shirts voor volgend seizoen. Die onderhandelingen mag MVV nu dus voortzetten bij Jako, Macron, Hummel, Robey, Nike, Adidas of Uhlsport. De één zijn dood, is de ander zijn brood.
Als ik de naam Masita hoor, krijg ik weer de koude rillingen. Masita was in de jaren negentig groot. Menig amateurclub liep erin. Ook bij mijn cluppie liep elk team in Masita, behalve het eerste elftal, want die mochten in Umbro spelen. Een veel mooier tenue, met tierelantijntjes in het shirt enzo. Alle mooie shirts in die tijd hadden tierelantijntjes. Teksten ingeweven in het shirt, een mooi kraagje. Die shirts waren af. Bij Masita was het anders. Het was sowieso anders als je in een lager elftal speelde. Dan kreeg je de rommel. Het eerste elftal werd altijd verwend.
Elke keer weer als die tas met Masita-kleding openging stonden we als team al met 1-0 achter. De sokken gingen nog wel, maar daar kan je ook niet veel fout aan doen. Broekje idem dito. Maar die shirts. Die waren altijd te groot. Van onderen te lang, in de breedte te wijd en de mouwen waren ook te lang. Als je die mouwen dan opstroopte zat dat dan weer niet lekker, want het bleef niet klemzitten. De hele wedstrijd bleef je mouwen opstropen. Niet handig, als je juist langs je back wil flitsen na een driedubbele schaar. Nu zat je bij eerste schaar al één mouw omhoog te duwen. En die back in zijn Hummeltenue maar gniffelen, als hij de bal afpakte. Dat die actie mislukte kwam echt grotendeels door het shirt. Het enige voordeel van de lange mouwen was dat je je handen er mooi in kon verstoppen als de temperatuur rond het vriespunt was. Dat hielp trouwens ook niet veel, want het shirt was vaak ook nog eens te dun.
Ik heb weleens geprobeerd bij een wasbeurt de boel flink te saboteren. Toen het de beurt van mijn moeder was gooide ik de temperatuur even omhoog, zodat de shirts misschien mooi verneukt uit de was zouden komen, zodat we wel andere shirts moesten krijgen. Mijn moeder had het echter door en voor straf moest ik met de gehele kledingtas op het stuur van de fiets naar de volgende thuiswedstrijd. Pas bij thuiswedstrijden en als de uitclub ongeveer dezelfde shirts aanhad was het feest. Dan mochten we in blauwe Robey-shirts spelen. Die zaten een stuk lekkerder. Dierense Boys, Socii en SC Meddo voor de beker. We speelden ze helemaal van de mat. Kwam echt door de shirts.
Na de Masita-tijd besloot mijn amateurclub over te stappen op Hummel. Geleidelijk na die overstap klom de club om het jaar een divisie omhoog. Dat kan natuurlijk toeval zijn, maar voor dit verhaal is het mooier dat dat geen toeval is.
Buitenkantje Links 